Οι άνθρωποι στο χωριό Άρσος της ορεινής Λεμεσού, συντονίζονταν πάντα με τον κύκλο του σταφυλιού. Το αμπέλι, ο τρύγος, τα βαρέλια και η απόσταξη όριζαν τις εποχές του χρόνου από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο Στέλιος Στυλιανού αποφάσισε, λοιπόν, να δώσει ξανά ζωή στο παραδοσιακό αποστακτήριο της οικογένειάς του.
Λίγα μέτρα από την πλατεία του χωριού, βρίσκεται ένα παραδοσιακό κτίριο, γεμάτο τεράστια πιθάρια και με το μεγάλο καζάνι με το καμίνι στην αυλή, τα οποία χρησιμοποιούνταν από τον προηγούμενο αιώνα για την παραγωγή προϊόντων του σταφυλιού. Ο Στέλιος, με τη βοήθεια και της νέας γενιάς της οικογένειάς του, αποφάσισε να επαναλειτουργήσει τη μικρή αυτή βιοτεχνία, με τις ίδιες πατροπαράδοτες μεθόδους.
Η σοδειά από το αμπέλι, λοιπόν, καταλήγει στα μεγάλα πιθάρια, αφού τα σταφύλια πατηθούν, για να αρχίσει ζύμωση. Από το ζωμό, όμως, παρασκευάζεται και το έψημα (πετιμέζι), που σιγοβράζει για ώρες στη χάλκινη λεκάνη, μέχρι να συμπυκνωθεί σε ένα παχύρευστο, αρωματικό σιρόπι. Όσο για τα φλούδια από τα σταφύλια, αυτά καταλήγουν στο καζάνι, όπου γίνεται η απόσταξη της ζιβανίας.
Με τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου από την αρχαιότητα, με εφόδιο την υπομονή και το μεράκι, ο Στέλιος και η οικογένειά του κρατάνε τις γεύσεις και τις παραδόσεις ζωντανές και αναλλοίωτες.