Συνήθως είναι ο Άη Βασίλης, κάποιο χιονισμένο τοπίο, το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα δώρα. Αυτές οι εικόνες συνοδεύουν τις χριστουγεννιάτικες ευχετήριες κάρτες που ανταλλάσσουμε στις γιορτές. Όμως οι Λεμεσιανοί διέθεταν πάντοτε χιούμορ κι έτσι το Δεκέμβριο του 1965 κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία μία κάρτα με 3, κάθε άλλο παρά χριστουγεννιάτικες, μορφές.
Αυτή η ευχετήρια κάρτα για το νέο έτος, στην οποία απεικονίζονταν 3 γνωστές μορφές της Λεμεσού αποτελεί μέχρι σήμερα αφορμή για όμορφες και νοσταλγικές αναμνήσεις από τους ανθρώπους αυτούς, με τους οποίους έζησαν και μεγάλωσαν οι Λεμεσιανοί. Ο Αρκοντής, ο Κκιαζίμης και ο Πάρπας, που εύχονται «Χρόνια Πολλά», ήταν άνθρωποι του δρόμου, όμως άνθρωποι άκακοι και προσφιλείς στους κατοίκους της πόλης. Με την παρουσία τους στιγμάτισαν τα ήθη και το χαρακτήρα μιας ολόκληρης εποχής.
Ο Αρκοντής
Ήταν νόθος γιος και μη αναγνωρισμένος από πλούσιο πατέρα και την υπηρέτρια του σπιτιού. Οι ντόπιοι θυμούνται ότι πάντα βοηθούσε τους φτωχούς, αν και όλοι τον ήξεραν ως ένα φιλήσυχο ζητιάνο. Όταν τον ενοχλούσαν αυτός θυμωνε. Το ομώνυμο διήγημα του Λεωνίδα Πιτσιλλίδη είναι αποκλειστικά αφιερωμένο σε αυτόν.
Ο Κιαζίμης
Ήταν ο «ομόλογος» Τουρκοκύπριος του Αρκοντή στη Λεμεσό. Οι περαστικοί συνήθως τους έβαζαν να τσακωθούν μεταξύ τους για να γελάσουν. Οι Λεμεσιανοί θυμούνται πως «εν έκαμνεν ο ένας δίχα τ’ άλλου», όσο κι αν έρχονταν σε αντιπαράθεση.
Ο Πάρπας
Ο Πάρπας ήταν μουσικός του δρόμου, καλός στο βιολί. Οι ντόπιοι θυμούνται ότι καθόταν στο πεζοδρόμιο και άνοιγε τη θήκη του βιολιού για να του ρίχνουν λεφτά. Η μορφή αυτή αναπαρίσταται μάλιστα, σε πινακα του Β. Ιωαννίδη που δείχνει τον παραλιακό της Λεμεσού.
Πηγή: Λεμεσού Μνήμες
* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα αφιερώματα του Project «Ιστορία της Λεμεσού» παρουσιάζουν υλικό που έχει προκύψει από τις μέχρι στιγμής ιστορικές έρευνες. Τυχόν νέα δεδομένα, ενσωματώνονται στα αφιερώματα αφού επιβεβαιωθούν.
