Στη Λεμεσό της δεκαετίας του 1940, μία από τις πιο αναγνωρίσιμες εικόνες στην πόλη ήταν ένα μικρό καρότσι στην οδό Γλάδστωνος, που λειτουργούσε ως υπαίθρια ψησταριά. Το καρότσι το δούλευαν ο Χριστάκης και η Αθανασία, ένα ζευγάρι που ζούσε με αυτό την πολύτεκνη οικογένειά του. Δούλευαν μάλιστα με τόση επιδεξιότητα και σβελτάδα, ώστε σύντομα το μαγαζάκι τους ονομάστηκε «Το Αυτόματο».
Τα σουβλάκια από «Το Αυτόματο», εκτός από τα 8 παιδιά του Χριστάκη και της Αθανασίας, ανάθρεψαν γενιές ολόκληρες στη Λεμεσό. Ο κόσμος θαύμαζε μεν την ταχύτητα με την οποία δούλευαν οι ψήστες, αλλά ακόμα περισσότερο απολάμβανε τη νοστιμιά της πίτας με σουβλάκια και σεφταλιές. Τα παιδιά της οικογένειας μεγάλωσαν βοηθώντας τους γονείς τους και γι’ αυτό έμαθαν και αγάπησαν τη δουλειά. Έτσι, η παράδοση που ξεκίνησε το καρότσι του Χριστάκη, συνεχίζεται σήμερα με «Το Αυτόματο» να έχει περάσει πια στην τρίτη γενιά της οικογένειας.
«Το νοστιμότερο σουβλάκι είναι εκείνο με μικρά κυβάκια κρέατος», λέει ο Τάσος, ο οποίος μεγάλωσε δουλεύοντας στο μαγαζί του πατέρα του από 8 χρονών, όπως και τα αδέρφια του. «Σήμερα ο κόσμος θέλει να βλέπει χοντροκομμένο σουβλάκι, για να νιώθει ότι είναι μεγαλύτερη η μερίδα του, όμως το πιο καλοψημένο είναι το μικρό. Ακριβώς επειδή ήταν μικρά τα σουβλάκια τότε, βάζαμε 4 σμίλες σε κάθε πίτα. Γι’ αυτό και έπρεπε να ετοιμάζουμε καθημερινά πολλές εκατοντάδες σμίλες», συμπληρώνει.
Ο Χριστάκης έκανε ό,τι δουλειά περνούσε από το χέρι του, από ταξιθέτης και τελάλης για τις παραστάσεις του Ριάλτο, μέχρι πλανόδιος πωλητής αναψυκτικών στα εργοτάξια του οικισμού Βερεγγάρια.
Ο ανοιχτόκαρδος Χριστάκης και η φιλόξενη Αθανασία, δεν άργησαν να αποκτήσουν φανατικό κοινό και η δουλειά μεγάλωνε ολοένα. Στη δεκαετία του 1960, άνοιξαν το πρώτο κανονικό μαγαζί, επίσης στην οδό Γλάδστωνος, εκεί όπου βρισκόταν και το περίπτερο Αλάμπρα.
Το μαγαζάκι παρέμενε, βέβαια, μικρό και ο συνωστισμός ήταν συχνό φαινόμενο κάτω από την τέντα του.
Ο Χριστάκης και η Αθανασία ήταν οπαδοί της άποψης ότι «η φτώχεια θέλει καλοπέραση», γι’ αυτό και συνήθιζαν τις Κυριακάτικες οικογενειακές εκδρομές.
Σηνήθης προορισμός οι εξοχές γύρω από τη Λεμεσό, συνήθως όπου γινόταν κάποιο πανηγύρι, ώστε να συμμετέχουν και στη γιορτή.
Ακόμα κι αν δεν είχαν εκδρομή, όμως, ο Χριστάκης συνήθιζε να καλεί φίλους στο σπίτι τους για γλέντι με φαγητό και ποτό.
Την σκυτάλη στο μαγαζί παρέλαβαν μετά τον πρόωρο θάνατο του Χριστάκη, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, τα παιδιά του. Από το 2000 και έπειτα, «Το Αυτόματο» λειτουργούν ο γιος του Τάσος και η σύζυγός του Γιωργούλλα. Προηγουμένως απασχολούνταν με γραφειακές εργασίες, όμως πίστεψαν ότι άξιζε να τις αφήσουν, για να αναλάβουν τη συνέχεα της οικογενειακής επιχείρησης. Η πίστης τους επιβεβαιώθηκε.
Βέβαια, όπως λέει ο Τάσος, η πραγματική του δουλειά ήταν πάντα τα σουβλάκια. Η Γιωργούλλα χρειάστηκε να προσαρμοστεί σε μία αλλαγή που έκανε συνειδητά και, παρά τις δυσκολίες, δεν τη μετάνιωσε ποτέ. «Όταν ανακοινώθηκε ότι θα ανοίξει ξανά το Αυτόματο, ο κόσμος κατέφθασε κατά εκατοντάδες την ημέρα των εγκαινίων», θυμάται η ίδια. Η απήχηση στον κόσμο ήταν κίνητρο για να συνεχίσουν. Η στήριξη από την οικογένεια και κυρίως η διαρκής βοήθεια από τα 3 παιδιά τους, ήταν ο τρόπος για να τα καταφέρουν.
Σήμερα, ο Χρίστος, το τρίτο παιδί του Τάσου και της Γιωργούλλας και συνονόματος του πρωτεργάτη παππού Χριστάκη, έχει πάρει στην πλάτη του το μαγαζί, έχοντας ως εφόδια και την τέχνη που έμαθε από τους γονείς του, αλλά και τις σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων. Έτσι, μετρώντας ήδη 75 χρόνια στη Λεμεσό, «Το Αυτόματο» συνεχίζει ακάθεκτο να φτιάχνει σουβλάκια και σεφταλιές που κερδίζουν την προτίμηση του κόσμου.
* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα αφιερώματα του Project «Ιστορία της Λεμεσού» παρουσιάζουν υλικό που έχει προκύψει από τις μέχρι στιγμής ιστορικές έρευνες. Τυχόν νέα δεδομένα, ενσωματώνονται στα αφιερώματα αφού επιβεβαιωθούν.
