Οι απαιτητικοί Λεμεσιανοί
Δύσκολη υπόθεση το θέατρο της παλαιότερης εποχής. Το θέαμα διαρκούσε 5-6 ώρες αφού άρχιζε νωρίς το απόγευμα και τέλειωνε στις 11 το βράδυ. Δράμα, μουσική και τέλος, κωμωδία. Παλαιότερα το κοινό διψούσε για θέαμα και απολάμβανε την ποικιλία.
Ο θεατής πλήρωνε καλά για τέτοιες παραστάσεις και απαιτούσε το καλύτερο. Ο δε Λεμεσιανός θεατής ήταν ακόμα πιο απαιτητικός. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το κοινό της Λεμεσού αποτελούσε «όργανο σφυγμομέτρησης» της κοινής γνώμης. Αν οι παραστάσεις ενός θιάσου είχαν επιτυχία στη Λεμεσό τότε ήταν σίγουρο πως η παράσταση θα ήταν επιτυχής και στις υπόλοιπες πόλεις.
Μεγάλη επιτυχία είχαν οι παραστάσεις στις δεκαετίες του ’50 και ’60, με πρωταγωνιστές την Αρώνη και τον Χορν, τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, την Καρέζη και τον Καζάκο, το Μάνο Κατράκη, το Φωτόπουλο, τον Κωνσταντάρα, τον Ηλιόπουλο, τον Χατζηχρίστο κ.ά.
«Η περιοδεία ενός ελληνικού θιάσου δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη. Έπρεπε να εξασφαλιστεί πριν την κάθοδό του ένας ελάχιστος αριθμός θεατών, που θα επέτρεπε στο θιασάρχη να επιχειρήσει την περιοδεία, χωρίς το ρίσκο της χρεοκοπίας και της διάλυσης του θιάσου, γεγονός που κάποτε συνέβαινε. Για το σκοπό αυτό ερχόταν ως προπομπός ο υπεύθυνος των οικονομικών του θιάσου ‘προς εγγραφή συνδρομητών’. Για κάπου 15 παραστάσεις η συνδρομή, περί τα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν 16 σελίνια για κάθε ενήλικα θεατή. 70 περίπου συνδρομητές υπερκάλυπταν τα έξοδα κι έτσι δινόταν το πράσινο φως για την κάθοδο του θεατρικού σχήματος στο νησί».
Ξενοδοχείο «Το Λανίτειο»
Μετά το τέλος των παραστάσεων (δεκαετία του ‘70) ο εκάστοτε θίασος/συγκροτήματα και οι εκλεκτοί καλεσμένοι κατέληγαν στο «κέντρο του Ψαρά» μπροστά στο κηποθέατρο, για γλέντι και χορό.
Οι δε πολυμελής θίασοι και τα συγκροτήματα φιλοξενούνταν συχνά στα σχολεία και κυρίως στο Λανίτειο Γυμνάσιο. Εκεί τοποθετούνταν τα ανάλογα κρεβάτια και το ιστορικό σχολείο μετατρεπόταν σε ξενοδοχείο.
Πληροφορίες από: Πολιτιστικό Κέντρο Τράπεζας Marfin Laiki
Φώτο: Αρχείο Χριστιάνας Βανέλλη
