Η λεωφόρος Μακαρίου Γ΄ ή σκέτο «λεωφόρος» για τους Λεμεσιανούς, χαράχθηκε το 1949 ως στρατιωτικός (παρακαμπτήριος) δρόμος, που διάσχιζε διαγωνίως την πόλη. Η ασφαλτόστρωση της το 1964 και η άνοδος της χρήσης του αυτοκινήτου ως βασικού μέσου μεταφοράς, έφεραν τα πρώτα συμπτώματα τροχαίας κίνησης, η οποία αντιμετωπίστηκε ως ένα σημείο με την τοποθέτηση στις κεντρικότερες συμβολές της λεωφόρου φωτεινών σηματοδοτών. Το ποίημα της Αντριάνας Κρητικού «Λεωφόρος Μακαρίου του Γ’», κάνει αναφορά στα φανάρια της τροχαίας, τα οποία επέχουν θέση τοποσήμων για τους κατοίκους της πόλης.
Όταν πρωτο-λειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η υπεραγορά Σιμιλλίδη ήταν μια από τις μεγαλύτερες της Κύπρου. Αποτέλεσε τη δεκαετία του ‘70 αντίπαλο δέος της ΕΣΕΛ (άλλη μεγάλη υπεραγορά της πόλης). Ο ιδιοκτήτης της ήταν ο Ιωάννης Σιμιλλίδης. Παλιός αυτοδημιούργητος έμπορας της περιοχής της δημοτικής αγοράς, διέβλεψε τις προοπτικές που διανοίγονταν μπροστά του και άδραξε την ευκαιρία. Η υπεραγορά, βρισκόταν στην διασταύρωση της λεωφόρου Μακαρίου με την οδό Γιαν Σιμπέλιους. Ο δρόμος φυσικά τότε, όπως ανάφερε ο μοναχογιός του έμπορα Ρίκκος Σιμιλλίδης, ήταν πολύ πιο στενός και η γύρω περιοχή αραιοκατοικημένη. Όταν ο διορατικός έμπορας εκμυστηρεύτηκε στη σύζυγο του Φλωρεντία της προθέσεις του, αυτή του αποκρίθηκε «θα πας να ανοίξεις μαγαζί στα κατσάβραχα»;
Η επιτυχία όμως ήρθε νωρίς και η φήμη της δεν άργησε να εξαπλωθεί ανά το παγκύπριο, καθώς διέθετε πληθώρα προϊόντων, πολλά εκ των οποίων εισάγονταν από την Αγγλία. Στον πρώτο όροφο του κτιρίου άνοιξε στα 1965 το Elysee, ένα από τα πρώτα μοδάτα καφέ της Λεμεσού και στο roof garden, εστιατόριο. Σύντομα η υπεραγορά έδωσε το όνομά της στα φώτα τροχαίας που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Η λειτουργία της υπεραγοράς τερματίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ωστόσο το τοπωνύμιο διατηρείται μέχρι τις μέρες μας. Το κτίριο υπάρχει ακόμη και στο ισόγειο του σήμερα λειτουργεί κατάστημα πώλησης αθλητικών ειδών. Ο Ιωάννης Σιμιλλίδης απεβίωσε το 2004.
Η ονομασία του κινηματογράφου ΑΡΙΕΛ που έδωσε το όνομα του και στα παρακείμενα φώτα τροχαίας, στη διασταύρωση των λεωφόρων Μακαρίου και Αγίας Ζώνης, δεν υιοθετήθηκε από το όνομα κάποιας ξενόφερτης μάρκας, αλλά αποτελεί την ένωση των πρώτων αρχικών, δυο ονομάτων. Αυτά του Αριστοτέλη και Ελένης Πολεμίτου, ιδιοκτήτων του κινηματογράφου. Το ζεύγος που ασχολείτο με τη διαχείριση κινηματογραφικών αιθουσών, διατηρούσε ακόμη ένα κινηματογράφο στο κέντρο της Λεμεσού, τον γνωστό ΡΕΚΑΛ. Ο κινηματογράφος ΑΡΙΕΛ λειτούργησε γύρω στο 1966 και αποτελείτο από δύο αίθουσες, μια χειμερινή (σήμερα Αποθήκες Σταυράκη) και μια θερινή. Έβαλε λουκέτο στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία τα φώτα του Καφέ Παρί, είναι γνωστά ως Τα Φώτα του Επαμεινώνδα.
Ο Επαμεινώνδας ήταν ο ιδιοκτήτης του εξοχικού κέντρου, που προϋπήρχε στη συμβολή της λεωφόρου Μακαρίου με την Αγίας Φυλάξεως απέναντι από τo Λανίτειo, από το 1950. Το κέντρο είχε μεγάλη πλακόστρωτη αυλή με περιστύλιο και λουλούδια. Όταν άνοιγε ο καιρός, ο ιδιοκτήτης έβγαζε τραπεζάκια έξω και σέρβιρε καφέδες και γλυκίσματα την ημέρα, και το βράδυ σπαρτιάτικους μεζέδες, κονιάκ και μπίρα. Από τα μεγάφωνα έπαιζε μουσική, ενώ ενίοτε φιλοξενούσε ορχήστρες. Το κέντρο του Επαμεινώνδα κατεδαφίστηκε γύρω στο 1964, για να το διαδεχθεί λίγα χρόνια αργότερα (το 1972) το Καφέ Παρί. Το πασίγνωστο καφέ που μεσουράνησε την δεκαετία του 1970 διηύθυνε ο ανιψιός του Επαμεινώνδα, ο γνωστός Κύπριος ηθοποιός, Γιώργος Ζένιος. Ένας τεράστιος ευκάλυπτος δέσποζε έξω από το καφέ. Το καφέ Παρί έκλεισε το 1985.
Η φήμη του καταστήματος πώλησης αυτοκινήτων Φούη ήταν τόσο μεγάλη, που παρά το γεγονός ότι δεν βρισκόταν ακριβώς πάνω την διασταύρωση της Μακαρίου με την οδό Γεωργίου Αβέρωφ, έδωσε το όνομα του στα φώτα τροχαίας που εγκαταστάθηκαν εκεί. Το κατάστημα λειτουργεί μέχρι σήμερα στο ίδιο σημείο από τα τέλη της δεκατείας του 1960.
Ο Μοδίτης ήταν ο διαχειριστής του δημοτικού περιπτέρου που υπήρχε μέχρι πρότινος, στο σημείο όπου συναντώνται οι λεωφόροι Μακαρίου, Πάφου και Μισιαούλη και Καβάζογλου, δίπλα από το εργοστάσιο της Προβίτα.
Από το σημείο εκείνο ξεκινούσε κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου το στρατιωτικό αεροδρόμιο, που εκτεινόταν από το σταθμό λεωφορείων της Εταιρείας Ευστάθιος Κυριάκου, μέχρι τις πρώην κεντρικές αποθήκες της εταιρείας Λανίτη. Το περίπτερο λειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και για πολλά χρόνια είχε την ίδια ονομασία. Κατεδαφίστηκε για σκοπούς διαπλάτυνσης του δρόμου.
