Στην αρχαία Ρώμη θεσπίστηκε, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, για πρώτη φορά ο κανόνας της «αριστερής λωρίδας». Εξετάζοντας την οδοποιία της εποχής, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα οχήματα και τα ζώα κινούνταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου.
Στα χρόνια του Μεσαίωνα φαίνεται να συνεχίστηκε η συνήθεια αυτή. Οι καβαλάρηδες κινούνταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου για να έχουν το δεξί τους χέρι ελεύθερο, σε περίπτωση που έπρεπε να τραβήξουν το σπαθί τους για να αμυνθούν απέναντι στον εχθρό, που ίσως να ερχόταν από την άλλη πλευρά. Η συνήθεια αυτή έγινε θεσμός το 1300, με απόφαση του Πάπα Βονιφάτιου Η’.
Το σύστημα άλλαξε στην Αμερική, με νόμο που ψηφίστηκε το 1792 στην Πενσυλβάνια, προκειμένου να γίνει καλύτερη διαχείριση του πλήθους των οχημάτων, το οποίο αυξανόταν συνέχεια. Στην Ευρώπη η αλλαγή οφείλεται κυρίως στη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Μέχρι τότε, στην αριστερή μεριά του δρόμου κυκλοφορούσαν οι άμαξες των αριστοκρατών, ενώ οι φτωχοί ήταν στην αντίθετη πλευρά. Μετά την επανάσταση, οι ευγενείς και οι πλούσιοι άρχισαν να οδηγούν επίσης στα αριστερά, ώστε να μη διακρίνονται και να γλιτώσουν από τη μανία του λαού.
Η Αγγλία δεν άλλαξε τον κανόνα ποτέ, κάτι που ενδεχομένως να οφείλεται στη μακροχρόνια αντιπαράθεσή της με τη Γαλλία. Το 1835, ο κανόνας της οδήγησης στα αριστερά κατοχυρώθηκε με νόμο. Κατά συνέπεια, περισσότερες από 50 χώρες και δεκάδες ακόμα περιοχές υπό βρετανική κυριαρχία σε διάφορες χώρες, οι οποίες στην πλειοψηφία τους αποτελούν πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας, ακολουθούν τον κανόνα της οδήγησης στα αριστερά. Ο κανόνας τηρείται και σε αρκετές μη «αγγλικές» χώρες, όπως είναι η Ιαπωνία.
Αυτό συνεπάγεται ότι τα αυτοκίνητα οδηγούν στην αριστερή πλευρά και η προσπέραση προπορευόμενου οχήματος γίνεται από τη δεξιά πλευρά του δρόμου. Στους κυκλικούς κόμβους η κυκλοφορία γίνεται δεξιόστροφα. Έτσι, όσοι εισέρχονται στον κυκλικό κόμβο πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στα οχήματα που έρχονται από τα δεξιά τους.
Οι χώρες που οδηγούν στα αριστερά σημειώνονται με μπλε.
