Υπάρχει λόγος που αυτός ο 16χρονος καταφέρνει να βγάζει τόσο εντυπωσιακές φωτογραφίες της Λεμεσού. Ο Μάρκος μπορεί να πηγαίνει μόλις δευτέρα Λυκείου, αλλά είναι πνεύμα ανήσυχο, κοιτάζει γύρω του και βλέπει σε βάθος, και όσα βλέπει, γίνονται σκέψεις που βγαίνουν στη φωτογραφία. Λένε ότι η νέα γενιά δεν ασχολείται παρά μόνο με τα social media, ότι δεν προβληματίζεται για τον κόσμο γύρω της. Ο Μάρκος, όχι μόνο προβληματίζεται, όχι μόνο παρακολουθεί όσα γίνονται στην πόλη του, αλλά οραματίζεται το μέλλον του σε αυτήν και εστιάζει με το φακό του σε όσα θέλει να είναι κομμάτι της ζωής που σκοπεύει να φτιάξει στη Λεμεσό.
Γιος μιας προσφυγοπούλας από την Αμμόχωστο και ενός μετανάστη από το Λίβανο, o Μάρκος, είναι αφενός αντιπροσωπευτική περίπτωση της πολυπολιτισμικότητας που συνθέτει τη φυσιογνωμία της πόλης, αλλά και ένα από τα πιο αισιόδοξα σημάδια για το μέλλον της Λεμεσού. Ταπεινόφρων, χαμηλών τόνων, επίμονος, ταλαντούχος και ακούραστος, έτοιμος να αγκαλιάσει την αλλαγή και να συνεισφέρει σε αυτή, μπορεί να αποτελεί οργανικό κομμάτι μιας πόλης που ολοένα αλλάζει, μεγαλώνει και ομορφαίνει.
Ο Μάρκος Haber κληρονόμησε από τον πατέρα του ένα ανήσυχο και περιπετειώδες πνεύμα. Είχε την τύχη να τον ακολουθεί σε ταξίδια και εκδρομές από μικρή ηλικία, σε υπέροχες τοποθεσίες σε όλη τη Λεμεσό, στο βουνό ή στη θάλασσα. Έτσι, όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στα χέρια του η φωτογραφική, ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει.
Κάπως έτσι, άρχισα το προηγούμενο καλοκαίρι να επεξεργάζομαι ψηφιακά τις φωτογραφίες που βγάζαμε».
Αρχικά, είχα ασχοληθεί με επεξεργασία βίντεο, για κάποιες εργασίες στο σχολείο, στο μάθημα της μουσικής. Κάναμε πολλά βίντεο και με τους φίλους μου, για παιχνίδι. Μετά, βαρέθηκα τα βίντεο και θέλησα να ψάξω κάτι διαφορετικό».
«Όταν απέκτησα δικό μου laptop μπόρεσα να ασχοληθώ και με περισσότερα προγράμματα επεξεργασίας. Όσο έκανα ακόμα βίντεο, είχα ιδιαίτερη προτίμηση στα time-lapse. Από εκεί άρχισα να ενδιαφέρομαι για τη φωτογραφία».
Πήγαμε με τον πατέρα μου εκεί για να δούμε τη θέα. Είναι ένας μεγάλος βράχος και η θάλασσα δε φαίνεται αν δε φτάσεις στην άκρη του γκρεμού. Ξεκινήσαμε με τον πατέρα μου να κατεβούμε. Ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή – αρέσουν στον πατέρα μου αυτές οι off-road διαδρομές – αλλά η εικόνα ήταν υπέροχη όταν φτάσαμε. Θέλω να ξαναπάω νύχτα σε εκείνο τον κόλπο, επειδή είναι εντελώς σκοτεινός και βγαίνει πολύ ωραία ο ουρανός με τα αστέρια».
Είχαμε πάει με ένα φίλο εκεί και του έδωσα ένα χτυπητήρι αυγών μέσα στο οποίο είχαμε βάλει ένα λεπτό σύρμα πλυσίματος – αυτό με το οποίο τρίβουμε τις κατσαρόλες. Είχα δει σε ένα βίντεο ότι, όταν καίγεται αυτό το λεπτό σύρμα, έχει πολύ ωραία εικόνα. Κι έτσι τον έβαλα να στέκεται στην αποβάθρα, γυρίζοντας το χτυπητήρι με το φλεγόμενο σύρμα και έβγαλα τη φωτογραφία. Θεώρησα ότι με την προοπτική της αποβάθρας, αυτό θα ήταν μια ωραία εικόνα. Δεν ασχολούμαι πια με βίντεο, αλλά μου αρέσει να βάζω κίνηση στις φωτογραφίες».
...και μου προτείνουν να τις φωτογραφίσω. Κάποιοι μου ζητούν να βγάλω και πορτρέτα. Ένας από τους φίλους μου θέλει να αρχίσει να βγάζει και ο ίδιος φωτογραφίες».
Υπήρχε η ανησυχία ότι δε θα μπορούσα να προσέξω και θα γινόταν κάποια ζημιά. Όταν είδε ότι μου αρέσει όλο αυτό, μου αγόρασε και τριπόδι, που είναι βασικός εξοπλισμός για τις φωτογραφίσεις».
...επειδή θέλω όντως να ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Η κύρια ανησυχία είναι μήπως γίνει κάποιο ατύχημα με το ποδήλατο, μήπως χτυπήσω. Όμως είμαι προσεκτικός και νομίζω ότι μετά από λίγο καιρό έγινε κάτι που το αποδέχονται ως συνηθισμένο».
Κινούμαι με το ποδήλατο όλες τις ώρες, 3 το πρωί, 5 το πρωί, 12 τα μεσάνυχτα. Δεν είδα ποτέ κάτι που να με ανησυχήσει. Ναι, το Σάββατο τα ξημερώματα μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι έξω από τα κέντρα διασκέδασης, ίσως μεθυσμένοι, αλλά δεν ένιωσα ποτέ ότι κινδυνεύω».
Βέβαια, δεν άρχισα να βγάζω φωτογραφίες στη Λεμεσό επειδή θεωρούσα ότι μόνο αυτή αξίζει, αλλά επειδή μένω εδώ και επομένως αυτός είναι ο χώρος δράσης μου. Η Λεμεσός έχει κάτι από τα πλεονεκτήματα όλων των πόλεων, και θάλασσα, και βουνό, και παραδοσιακά στενά, έχει ωραία κτίρια, παράξενες γωνιές, τα πάντα».
Δε θα κάνω ποτέ κάτι ακριβώς το ίδιο, θα προσπαθήσω να βάλω τη δική μου ταυτότητα, να δώσω τη δική μου οπτική γωνία».
Είμαι χαμηλών τόνων γενικά. Αυτό με τη φωτογραφία ήταν για εμένα κάτι φυσικό. Άρχισα να εκφράζομαι μέσα από αυτό και θέλησα να το εξελίξω».
...για να φωτογραφίσουμε το φράγμα. Είναι όμορφο το Φοινί, πολύ γραφικό, ακόμα κι αν είναι μικρό χωριό. Έχει και πολύ ωραίους καταρράκτες. Η φωτογραφία απαιτεί να κυκλοφορείς, να ανακαλύπτεις συνέχεια. Ο πατέρας μου με βοήθησε πολύ σε αυτό, έχουμε τον ίδιο χαρακτήρα, αλλά πηγαίνω και μόνος μου σε πολλά μέρη».
Θέλαμε να ζήσουμε μια περιπέτεια και να βγάλουμε φωτογραφίες από μια λίμνη που λέγεται diamond hidden lake. Δεν ξέραμε ακριβώς που βρίσκεται, αρχίσαμε να ρωτάμε όλο το χωριό για να μας καθοδηγήσει, κουβαλούσαμε και όλο τον εξοπλισμό, κάποιοι μας έλεγαν ότι απαγορεύεται, ότι δεν πρέπει να πάμε. Είχε αρχίσει να γίνεται σαν αδύνατη αποστολή. Κατεβήκαμε ένα τεράστιο γκρεμό και φτάσαμε μόνο μέχρι την τεχνητή λίμνη στο μεταλλείο Αμιάντου. Κάποιος εκεί μας είπε ότι η λίμνη που ψάχναμε ήταν πέρα από το λόφο, αλλά δεν είχαμε πια δυνάμεις για να συνεχίσουμε. Έτσι, θα πρέπει να ξαναπάμε στο Τρόοδος».
Πιστεύω ότι δείχνω την ομορφιά της πόλης με έναν τρόπο διαφορετικό. Ακόμα και όταν μια εικόνα φαίνεται κάπως εξωπραγματική, δε θεωρώ ότι αλλοιώνεται η εικόνα της πόλης, αλλά μεταφέρεται ένα διαφορετικό συναίσθημα για αυτή».
Εμένα μου αρέσει αυτό. Υπάρχουν, βέβαια, πολλά στραβά, όπως με τα αυτοκίνητα που παρκάρουν πάνω στο δρόμο, που κλείνουν τα πεζοδρόμια. Αλλά η πόλη θα γίνει πολύ ωραία, ειδικά στον παραλιακό».
«Μου αρέσει που ζω στη Λεμεσό. Κάποια στιγμή λογικά θα φύγω για σπουδές. Θέλω να δω καινούρια πράγματα. Μου αρέσει επίσης να εξερευνώ, επομένως θέλω να κάνω ταξίδια. Αλλά δε θα ήθελα να ζω κάπου αλλού».
«Η μητέρα μου έφυγε ως πρόσφυγας από το Βαρώσι, ήταν 7 χρονών όταν έγινε η εισβολή. Πάντα μου μιλούσε για την κατεχόμενη Κύπρο...
Έτσι ήθελα κι εγώ να τη γνωρίσω. Έχω πάει στην Κερύνεια, στο Κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα και έχω βγάλει και φωτογραφίες. Έχει πανέμορφες τοποθεσίες η κατεχόμενη Κύπρος».
Δουλεύω πιο πολύ με photoshop για να το πετύχω αυτό. Για παράδειγμα, η φωτογραφία που έβγαλα καθισμένος και φορώντας τη μάσκα των Anonymous είναι μέσα στα δέντρα, στο Δασούδι. Κρατάω στα χέρια μου το κινητό με αναμμένο το φακό και αργότερα, στην επεξεργασία, τοποθέτησα πάνω στα χέρια μου και στο φως εκείνο μια εικόνα της σελήνης. Ήταν μια ιδέα που είχα για να δείξω ότι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τη δύναμη και την τύχη του πλανήτη, δεν είναι πάντα ορατοί σε εμάς».
«Θα ήθελα να βγάλω κάποιες λήψεις από τα υψώματα στην Αγία Φύλα και στον Άγιο Αθανάσιο...
Από εκεί πάνω η Λεμεσός έχει πολύ ωραία θέα τη νύχτα. Επίσης, είχα βάλει σκοπό να βγάλω το ηλιοβασίλεμα, στις 6 το πρωί. Επέλεξα να το βγάλω από τη γέφυρα που υπάρχει ανάμεσα στο Παλιό Λιμάνι και τη Μαρίνα Λεμεσού. Ήταν καλοκαίρι, είχε πολλά κουνούπια και ταλαιπωρήθηκα. Θα πρέπει να ξαναπάω χειμώνα για να το πετύχω».
Σκέφτηκα να τα παρατήσω όταν δε μου έβγαινε το αποτέλεσμα που ήθελα, όταν επεξεργαζόμουν τη φωτογραφία στην αλυκή του Ακρωτηρίου, στην οποία είχα βάλει τον αδερφό μου να ποζάρει. Σκέφτηκα, όμως, ότι αν τα παρατούσα θα είχα κάνει τόσο κόπο και θα είχα βάλει και τον αδερφό μου στον κόπο για το τίποτα. Τότε κάθισα πάλι και κατάφερα να βρω τη λύση. Έτσι σκέφτονται όλοι στην οικογένειά μου. Αν αρχίσω κάτι δε θα το αφήσω στη μέση. Και ο πατέρας μου, όταν ήταν οδηγός ταξί, συνέχιζε να πηγαίνει δρομολόγια στο αεροδρόμιο, το ένα μετά το άλλο, ακόμα κι αν είχε μόλις επιστρέψει και ήταν κουρασμένος».
«Θέλω να συνεχίσω, να δοκιμάσω να το κάνω επαγγελματικά. Ακόμα κι αν δεν πετύχει, όμως, θα κάνω άλλες σπουδές, στα οικονομικά ή στη διοίκηση επιχειρήσεων, και θα το συνεχίσω ερασιτεχνικά».
Από τις παραλίες της δυτικής Λεμεσού και τη χερσόνησο του Ακρωτηρίου, μέχρι τις ακτές του Αγίου Τύχωνα. Από το παραθαλάσσιο πάρκο και τη Μαρίνα Λεμεσού, μέχρι το μεταλλείο Αμιάντου, τις Πλάτρες και το Φοινί. Οι διαδρομές με ποδήλατο, λεωφορείο ή και με τα πόδια ακόμα, δε σταματούν και οι φίλοι του έχουν αρχίσει να «κολλάνε» τη μανία του και να γυρίζουν μαζί του όλη την επαρχία, καθώς η αγάπη τους για τη Λεμεσό μεγαλώνει συνέχεια. Αυτοί, άλλωστε, είδαν πρώτοι και το άρθρο — αφιέρωμα του All About Limassol (της Επίσημης Πηγής Προβολής της Λεμεσού) για τις ιδιαίτερες φωτογραφίες του.
Έτσι, ο Μάρκος δείχνει τόσο στους συνομήλικούς του όσο και στους μεγαλύτερους, ένα γνήσιο και υπέροχο τρόπο να αγαπήσουν τη Λεμεσό και να είναι περήφανοι κι ευγνώμονες γι’ αυτή την πόλη. Γιατί, ακόμα κι αν η φωτογραφική του δε γίνει ο τρόπος για να βγάζει τα προς το ζην, θα αποτελεί πάντα ένα εργαλείο που θα καταγράφει την υπέροχη αυτή πορεία της πόλης, με όλες τις αλλαγές που και ο ίδιος ανυπομονεί να δει.
