Για όσους ζουν στην πόλη, αυτές οι εικόνες είναι μάλλον ακαταλαβίστικες. Χρειάζεται να μας τις υποδείξει κάποιος και να μας τις εξηγήσει προσεκτικά για να καταλάβουμε τη σημασία τους. Γιατί οι άνθρωποι στην ύπαιθρο, ζουν και αναπνέουν με αυτές. Κάποιοι, μάλιστα, ζουν και αναπνέουν χάριν σε αυτές.
Η παραγωγή κρασιού και προϊόντων αμπελιού ανέθρεψε γενιές και γενιές στην ύπαιθρο της Λεμεσού. Η περιοχή έχει βγάλει ιστορικά κρασιά, μεταξύ των οποίων και η πανάρχαια κουμανταρία. Στις μέρες μας, πια, αυτά τα κρασιά είναι σημαντικό κομμάτι της οικονομικής ζωής και διαφημίζουν τον τόπο σε διεθνές επίπεδο, διεκδικώντας και λαμβάνοντας πολλά βραβεία. Όμως μέχρι να φτάσει το κρασί στο ποτήρι, προηγείται πολύς μόχθος και καρδιοχτύπι.
Το αμπέλι αρχίζει την άνοιξη σιγά – σιγά να ξυπνά απ’ το λήθαργό του και αυτό είναι το πρώτο ευοίωνο σημάδι για την υπόλοιπη χρονιά. Τα «μάτια» του φουσκώνουν και ανοίγουν τελικά για να φανεί το λουλούδι. Ταυτόχρονα παρατηρείται η δακρύρροια, το στάξιμο των χυμών από τις τομές στα κλήματα. Η καρδιά των κλαδιών, καταπράσινη και φρέσκια, είναι έτοιμη να θρέψει τον πολύτιμο καρπό που θα μαζευτεί σε περίπου 6 μήνες, για να αρχίσει η διαδικασία παραγωγής του κρασιού.
Φωτογραφίες: Χρήστος Δημητρακόπουλος στο Οινοποιείο Βλασίδη